Onder onze voeten klotst het water van de Perzische Golf. Het is net gestopt met regenen en de wind lijkt ook steeds minder hard te waaien. Dan mogen we eindelijk van start! Onder luid gejoel van de Iraanse vrouwen rennen we de pier van Kish Island af, op weg naar een voor ons onbekende route. En ik realiseer me: ik doe nu écht mee aan de marathon in Iran.
Terwijl we van het station naar de Grote Markt lopen – de plek waar we ons startnummer moeten ophalen – word ik alweer een beetje verliefd op deze mooie stad. De grachten, de statige gebouwen, de details op de gevels… En dat allemaal versierd met de prachtige kleuren van de herfstbladeren die op het punt van vallen staan. Dit belooft veel goeds voor de eerste editie van Haarlem Urban Trail.
Ik heb kriebels in mijn buik van de spanning. Mijn zusje, vriend en ik lopen startvak 5 in en blijken helemaal achteraan te staan. Iets voor tienen klinkt Lee Towers’ ‘You’ll never walk alone’ uit de speakers op de Coolsingel en er ontstaat kippenvel op mijn armen. Exact om tien uur klinkt het kanonschot. De toplopers mogen van start. Ruim een half uur later ben ik aan de beurt en gaat mijn langste loop ooit beginnen. Mijn deelname aan de Rotterdam Marathon is gestart.
Vier weken geleden plaatst Annemerel een bericht op haar Instagram dat ze op zoek is naar deelnemers aan de Subway Running Club. Samen met negen hardlopers gaat ze de CPC halve marathon rennen. Dat lijkt me leuk! En het past ook nog eens goed in mijn schema voor de Rotterdam Marathon op 9 april. Ik gaf me op en bleek, samen met mijn zusje, een van de gelukkige winnaars. Op 12 maart was het zo ver: ik stond aan de start van mijn tweede halve marathon ooit.
